Czebureki czyli przekąska Tatarzyna

Tradycyjne danie krymskich Tatarów. Wielkie pierogi smażone na tłuszczu z nadzieniem z surowego mięsa. W oryginale nadzienie przygotowywane było z mielonej lub drobno siekanej baraniny. Ja troszkę odstąpiłam od tradycji używając mieszanego mielonego mięsa wołowo-wieprzowego. Najlepiej wybrać ładne kawałki i zmielić samemu, żeby wiedzieć co jemy. ;) W smaku mięsne nadzienie przypomina nieco kołduny. Jakoś niezwykle pasował mi do niego dodatek majeranku (może stąd skojarzenie z kołdunami), zazwyczaj doprawia się je jedynie solą i pieprzem . Niektórzy polecają też kmin rzymski (kumin). Oprócz mięsa, ze środka każdego pierożka przy ugryzieniu wypływa rosołkowaty sosik, proszę więc być czujnym przy konsumpcji. :)

Posiłkowałam się filmikiem na youtube, gdzie rosyjski kucharz zapewniał, że on z łatwością zjada "dziesjać" czebureków. Ja poradziłam sobie z 1 i 1/2. Moi panowie zjedli po 3 czy 4 i odpadli z konkurencji mimo kresowych wschodnich genów. Czebureki znakomicie się przechowują. Można je odgrzać na drugi dzień w piekarniku, na patelni lub - najłatwiej - w mikrofalówce z grillem.

Nam bardzo smakowały z czystym barszczem i odrobiną czosnkowego sosu majonezowo-jogurtowego.

Czebureki

Ciasto:

500 g mąki

250-300 ml wrzącej wody

3 łyżki oliwy

1 łyżka wódki

1 i 1/2 łyżeczki soli

Nadzienie:

500 g mieszanego wołowo-wieprzowego mięsa mielonego

150 ml jogurtu naturalnego lub kefiru

sól i dużo świeżo zmielonego czarnego pieprzu do smaku

1 łyżeczka majeranku lub mielonego kuminu (opcjonalnie)

4 łyżki posiekanej natki pietruszki lub kolendry

mąka do wałkowania

oliwa do smażenia

Ciasto:

Mąkę mieszamy z solą. Do wrzątku wlewamy oliwę i stopniowo dodajemy ten płyn do mąki dobrze zagniatając jak ciasto na makaron. Na koniec dodajemy wódkę i jeszcze trochę wyrabiamy na stolnicy (ciasto można też wyrobić w maszynie do chleba na programie do wyrabiania makaronu). Owijamy ciasto folią przezroczystą i odstawiamy na 30-60 min. 

Nadzienie:

Do mięsa dodajemy wszystkie składniki nadzienia i dobrze wyrabiamy.

Na lekko wysypanej mąką stolnicy bardzo cienko wałkujemy ciasto i wycinamy z niego koła o średnicy 15-20 cm pokrywką lub spodkiem. Wycięte placki trzymamy między rozłożonymi ściereczkami, żeby nie wyschły.

Rozgrzewamy oliwę (najlepiej jednocześnie w dwóch dużych patelniach). Na każdy pieróg nakładamy nadzienie (nie za dużo, mają zostać dość obszerne wolne brzegi) i składamy na pół. Małym wałkiem wałkujemy brzegi ciasta żeby dobrze się zlepiły i jeszcze przyciskamy zębami widelca. Lekko uciskamy pierogi dłonią, żeby równomiernie rozprowadzić nadzienie w każdym czebureku. Natychmiast smażymy (nie powinny długo czekać na smażenie bo ciasto zawilgotnieje od nadzienia) po ok. 3-4 min z każdej strony, aż ciasto się ładnie zrumieni, a nadzienie przestanie być surowe.

Zajadamy jeszcze gorące.

Tort kokosankowy z kremem Baileys na 10-lecie bloga.

Trudno w to uwierzyć, ale mija dziś 10 lat od czasu, gdy założyłam ten blog.  Sama się dziwie, gdyż znana jestem z tego, że moje hobby to zwykle słomiany ogień - wielka fascynacja szybko się wypalająca i natychmiast zastępowana jakąś inną.

Dzięki temu blogowi zaczęłam współpracować z miesięcznikiem "Moje Gotowanie", dla którego przygotowuję już 43 artykuł z serii "Podróże ze smakiem" (właśnie policzyłam i też mnie zaskoczyła ta liczba). Tak blog, jak i publikacje zintensyfikowały znacznie moje zamiłowanie do podróży (krótkie podsumowanie tej pasji będzie w jednym z kolejnych wpisów).

Dziękuję moim wszystkim czytelnikom, że od czasu do czasu tu zaglądają. I tym, którzy towarzyszą mi od samego początku, i tym którzy dołączyli w ciągu tych 10 lat. Tym, którzy periodycznie sprawdzają, co u mnie w trawie piszczy i tym co wpadają po jeden przepis. Mam nadzieję, że wybaczą mi przestoje w publikacji postów (spowodowane, przyznam się bez bicia tak obowiązkami, jak i błogim leniuchowaniem). Dziś życie towarzyskie przeniosło się na społecznościowe portale i blogi stały się chyba trochę staromodne, a może nawet passé. Ja jednak jestem zwolenniczką tej prostej formy dzielenia się własną radosną twórczością i przy niej chwilowo pozostanę.

Blogowa rocznica zbiega się z moimi imieninami. Tradycyjnie więc musi być tort. Ten dzisiejszy może i wygląda niepozornie, ale cieszy się u nas w domu niezwykłym wzięciem. To ostatnio ulubiony tort mojego męża (powoli zdradza Ambasadora, który okazuje się, że jest w pierwszej dziesiątce moich najpopularniejszych postów, kolejne zaskakujące odkrycie...). W zeszłym tygodniu kazał go sobie zrobić 2 razy (to miały być niby takie przedimieninowe testy ;)). Tort jest w dodatku banalnie prosty do zrobienia. Smacznego!

Tort kokosankowy z kremem Baileys

tortownica o średnicy 24-25 cm

Kokosanka:

3 białka

szczypta soli

150 g cukru

1 op cukru waniliowego

1 i 1/2 łyżeczki octu jabłkowego

1 i 1/2 łyżeczki skrobi kukurydzianej (maizeny) lub ziemniaczanej

50 g wiórków kokosowych

Krem:

400 g śmietanki kremówki

2 łyżki jasnego brązowego cukru

4 łyżki likieru Baileys

2 listki żelatyny (ok. 1 i 1/2 płaskiej łyżeczki żelatyny w proszku)*

Wierzch:

125 g borówek amerykańskich

125 g malin

Kokosanka:

Nagrzewamy piekarnik do 120ºC na termoobiegu. Spieniamy białka ze szczyptą soli. Stopniowo dodajemy cukier i cukier waniliowy ubijając na szybkich obrotach aż białka będą sztywne i nie będzie czuć kryształków cukru. Dodajemy ocet i skrobię, jeszcze chwilę ubijamy. Wyłączmy mikser i szpatułką od ciasta ostrożnie łączymy białka z kokosem. Wykładamy do wyłożonej lekko natłuszczonym papierem do pieczenia tortownicy i pieczemy przez ok. 1 i 1/2 godziny, zostawiając następnie w wyłączonym zamkniętym piekarniku do całkowitego wystudzenia (najlepiej zrobić kokosankę wieczorem i zostawić w piekarniku na noc).

Krem i wierzch:

Listki żelatyny moczymy w zimnej wodzie aż zmiękną (jeśli używamy żelatyny w proszku zalewamy ją 2-3 łyżkami wody i zostawiamy do napęcznienia). Odsączamy z wody i razem z 2 łyżkami wody rozpuszczamy na minimalnym ogniu. Dolewamy do żelatyny likier Baileys. Kremówkę ubijamy z cukrem na sztywno, dodajemy do niej Baileys z żelatyną, ciągle ubijając. Wstawiamy krem na 20 min do lodówki (nie na dłużej, bo zbyt mocno zastygnie i nie będzie można go ładnie rozsmarować). Rozsmarowujemy na kokosance (robimy to w tortownicy) i układamy na wierzchu owoce. Wstawiamy do lodówki do zastygnięcia na minimum 6 godzin. 

* mój 1 płatek żelatyny waży ok. 1,6g

Pesto z jarmużu do makaronu z tuńczykiem

Jaki jest sposób na domowe pesto w zimie, gdy trudno o dużą ilość świeżej bazylii? No, dobrze, dobrze, gwoli ścisłości sprzedają w sklepach te doniczkowe chucherka, którymi można ozdobić równie mizerne pomidory, ale któż by się tym entuzjazmował... Mój niezawodny sposób to jarmuż... a właściwie emblematyczna roślina z portugalskiej kuchni, która do grupy jarmużowatych należy. Różni się jednak trochę od jarmużu, który pamiętam z polskich ogródków, i który był warzywem hodowanym raczej hobbystycznie niż z myślą o szerokim zastosowaniu w kuchni. W Portugalii jest trochę inaczej - przede wszystkim roślina jest znacznie wyższa i rośne chyba w każdym przydomowym ogródku, zazwyczaj w sporej ilości. Czasami jest zresztą w tym ogródku warzywem jedynym. Liście ma mniej karbowane niż ten polski jarmuż, lekko falują jedynie przy brzeżkach. Nazywana jest tu couve galega czyli galisyjską kapustą,  bo i w pobliskiej hiszpańskiej Galicji ceniona jest niezmiernie. Najważniejszym z niej daniem w portugalskiej kuchni jest zupa caldo verde. Caldo - to coś w rodzaju bulionu, verde oznacza kolor zielony , czyli suma summarum - zielony bulion. Oprócz couve galega wchodzą w jej skład ziemniaki i obowiązkowo pływający na wierzchu plasterek chouriço -portugalskiej paprykowej kiełbasy (w zasadzie odpowiednika hiszpańskiego chorizo).

Ja jak już wspomniałam na wstępie - bardzo lubię robić z couve galega pesto. Smak ma na tyle wyrazisty, że świetnie sobie radzi w towarzystwie czosnku, parmezanu i intensywnej oliwy. Ja lubię dodać lekko pikantną oliwę z regionu Trás-os-Montes, którą kupuję prosto od producenta, czyli rodziny przesympatycznej pielęgniarki Heleny Catariny, z którą pracuję i z którą od stu lat umawiam się, że pomogę jej rodzinie wraz moimi panami w zbiorze oliwek, co ciągle jeszcze nie doszło do skutku... ale może już kolejnej zimy. Jej rodzice oddają zebrane oliwki do tłoczni oliwy we Freixo de Espada à Cinta. Mieścinka ta słynie, oprócz pysznej oliwy i całkiem fajnego wina z pobliskiego rezerwatu orłów królewskich, które kołują nad cudownym w tej okolicy przełomem rzeki Douro.

Część mojego gotowego jarmużowego pesto dzielę na porcje i mam jak znalazł, gdy potrzebuję szybki sos do makaronu. Zwykle wzbogacam go jeszcze tuńczykiem i kawałkami świeżego pomidora, na koniec posypując pietruszka i pokrojonym w cienkie płatki parmezanem lub grana padano.

Pesto z jarmużu

ok. 3 szkl

500 g jarmużu, posiekanego w paski

1 szkl posiekanych orzechów włoskich, lekko uprażonych w piekarniku lub na suchej patelni

2 szkl świeżo utartego parmezanu

8 ząbków czosnku, przeciśniętych przez praskę

1 i 1/2 łyżki soku z cytryny

2 łyżeczki soli

1 łyżeczka świeżo zmielonego czarnego pieprzu

1 szkl oliwy extra virgin

Jarmuż wrzucamy do dużej ilości osolonego wrzątku i gotujemy 1-2 min. Odsączmy i zalewamy lodowato-zimną wodą. Ponownie odsączamy, tym razem bardzo dokładnie i wykładamy na lnianą ściereczkę do naczyń starając się odcisnąć najwięcej jak się da wilgoci. 

Wrzucamy jarmuż, orzechy, parmezan, czosnek, sok cytrynowy, sól i pieprz do malaksera i pulsacyjnie miksujemy. Gdy uzyskamy już w miarę rozdrobnioną masę stopniowo dodajemy oliwę (najlepiej dodawać ją przez wlot przy włączonym na niskie obroty malakserze), aż do osiągnięcia pożądanej konsystencji. Regulujemy ilość oliwy w/g własnych upodobań, w zależności od nich możemy jej potrzebować nieco mniej lub więcej niż 1 szkl. 

Pesto można podzielić na porcje i część zamrozić.

Makaron z tuńczykiem i jarmużowym pesto

1 szkl jarmużowego pesto

2 pomidory bez skórki pokrojone w kostkę

kilka oliwek wypestkowanych i pokrojonych w plasterki

1 puszka tuńczyka w oliwie

250 g makaronu spaghetti, tagliatelle itp.

pietruszka do posypania makaronu

starty na płatki parmezan lub ser grana padano do posypania potrawy (najłatwiej uzyskamy płatki posługując się obierakiem do warzyw)

Makaron gotujemy al dente. Na dużej patelni mieszamy podzielony na płatki tuńczyk z pesto i mieszamy z gorącym, odsączonym makaronem (gdyby sos był za gęsty można dodać 1-2 łyżki wody z gotowania makaronu). Dodajemy oliwki i kawałki pomidora. Już na talerzach posypujemy pietruszką i płatkami sera.