Nutellowe babeczki w filiżankach

Idealny smakołyk na walentynki. Czekoladowy i błyskawiczny do wykonania. W filiżankach i .... z mikrofalówki. I niech Was to ostatnie stwierdzenie nie odstrasza. Te babeczki są nieco podobne do francuskich czekoladowych wynalazków jak fondants czy moelleux au chocolate.

Nigdy w życiu nie robiłam ciasta  w mikrofalówce. To jest pierwszy raz. Zaskakująco udany. Czas pieczenia zdumiewająco krótki: 1-3 min. Regulujemy go w zależności od preferowanego "stanu skupienia" babeczek - jeśli wolimy płynne pieczemy krócej, jeśli suchsze i bardziej przypominające klasyczne czekoladowe ciasto trzeba je potrzymać w mikrofalówce nieco dłużej. 

Nie napełniajcie filiżanek do końca - lepiej jedynie do 1/2-2/3 wysokości, bo ciasto rośnie i ucieka z filiżanek. Ja specjalnie napełniłam je nieco bardziej, bo to czekoladowe kipienie jest całkiem fotogeniczne. ;)

Jeśli macie dostęp do likieru Frangelico koniecznie dodajcie go do babeczek - wzmacnia on smak orzechów laskowych, obecny już w nutelli. Sama nutella to moja największa zguba. Jak dobrze wie moja rodzina potrafię ją wyjadać łyżeczką ze słoika... Ale w końcu walentynki to specjalny dzień i można sobie pozwolić na czekoladową rozwiązłość. ;)

Nutellowe babeczki w filiżankach

5 filiżanek do cappuccino lub co najmniej 2x więcej tych maleńkich do espresso

100 g mąki

1/2 łyżeczki proszku do pieczenia

6 łyżek (35 g) kakao w proszku

2 jajka

100 g cukru
szczypta soli

6 łyżek (125 g) nutelli

5 łyżek (75 g) gęstej kwaśnej 18% śmietany

75 g roztopionego masła
1 łyżka likieru Frangelico (z orzechów laskowych)

Mąkę przesiewamy z proszkiem do pieczenia i kakao. Jajka ubijamy z cukrem i szczyptą soli. Dodajemy nutellę, śmietanę i stopione masło oraz Frangelico, za każdym razem dobrze ubijając. Stopniowo dosypujemy mieszankę mączną i ponownie miksujemy. Rozkładamy do filiżanek wypełniając je do 1/2-2/3 wysokości. Pieczemy w mikrofalówce na maksymalnej mocy (u mnie 1100W) przez ok. 1 i 1/2 - 3 min. Czas pieczenia zależy od mocy kuchenki, wielkości użytych filiżanek i tego czy chcemy uzyskać babeczki zupełnie upieczone, o konsystencji jak puszyste ucierane ciasto czy też lekko płynne i wilgotne. W mikrofalówce ciasto wygląda zazwyczaj na nieupieczone, ale po wyjęciu okazuje się, że jest już OK.

Jemy jeszcze ciepłe z kleksem gęstej kwaśnej niesłodzonej śmietany.

Gulasz szegedyński czyli kulinarne Austro-Węgry

Danie bardziej popularne w Austrii, Niemczech oraz na Słowacji i w Czechach niż na samych Węgrzech. Przynajmniej pod tym mianem. Robert Makłowicz twierdzi, że gdy w restauracji w Szegedzie zapytamy o gulasz szegedyński kelnerzy wzruszają ramionami. I to prawda, bo na Węgrzech niemal identyczny gulasz - z wieprzowiną, kapustą kiszoną i kwaśną śmietaną nazywany jest gulyás à la Székely, a nie gulasz szegedyński.

Dla utrudnienia miano Székely podobno nie ma nic wspólnego - jak mogłoby się nam w oczywisty sposób nasuwać - z Seklerami, ani Seklerszczyzną (węgięrskojęzyczną enklawą na terenie dzisiejszej Rumunii), a z nazwiskiem węgierskiego pisarza i dziennikarza - Józsefa Székely.

Stephansdom - wiedeńska katedra z pięknym mozaikowym dachem.

Typowy dla tego gulaszu jest  dodatek kapusty kiszonej. Klasycznie mięso osmażane jest na smalcu, a nie oleju czy oliwie. Zazwyczaj jest to wieprzowina, ale bywa też wołowina. Ja prawdę mówiąc wolę gulasz wołowy. Często podaje się go z kleksem kwaśnej śmietany i odrobiną słodkiej papryki. 

Złoty pomnik króla wiedeńskiego walca Johanna Straussa w Stadtpark.

Kluczowa jest jakość użytej papryki w  proszku. W zależności od upodobań i tolerancji dla pikantnych smaków można użyć wyłącznie słodkiej papryki, albo połączyć ją z ostrą. Najlepiej gdyby była węgierska, ale przyznam się szczerze, że używałam już hiszpańskiego pimentón de la Vera ze znakomitym efektem. Tak jak wspomniałam najistotniejsza jest jakość, dopiero w drugiej kolejności - kraj pochodzenia papryki. Gulasz szegedyński świetnie smakuje z knedlami z poprzedniego wpisu.

Gulasz szegedyński

1 kg mięsa wieprzowego lub wołowego pokrojonego w dużą kostkę (o boku ok. 4 cm)

2 łyżki maki

3 łyżki smalcu lub oliwy

2-3 cebule, pokrojone w półplasterki

4 ząbki czosnku, przeciśnięte przez praskę

1 łyżeczka nasion kminku

2-3 łyżki słodkiej węgierskiej wędzonej papryki

1/2 łyżeczki ostrej węgierskiej wędzonej papryki w proszku 

500 ml bulionu wołowego

2 czerwone papryki, opieczone ze skórki i zmiksowane (lub kilka łyżek paprykowej pasty)

sól i świeżo zmielony czarny pieprz do smaku

1 kg kapusty kiszonej, odsączonej po zważeniu 


Do podania:

gęsta kwaśna śmietana
słodka węgierska papryka w proszku

Mięso oprószamy mąką i w dużym żeliwnym garnku osmażamy ze wzystkich stron na mocno rozgrzanym tłuszczu. Wyjmujemy z garnka i trzymamy w cieple. Na pozostałym tłuszczu smażymy cebulę, dodajemy z powrotem mięso, czosnek, kminek, papryki w proszku, mieszamy i smażymy przez minutę. 

Dodajemy bulion i dusimy pod przykryciem na małym ogniu aż do miękkości (ok. 1 i 1/2 godz). Pod koniec gotowania dodajemy zmiksowaną paprykę i kapustę kiszoną i jeszcze przez 5-10 min gotujemy. Doprawiamy do smaku solą i pieprzem. 

Podajemy z kleksem śmietany i posypany słodka papryką, z grysikowymi knedlami, kluseczkami, pyzami, ziemniakami lub chlebem.

Schwemmknödel czyli austriackie grysikowe knedle z lubczykiem

Pozostajemy w austriackich klimatach kulinarnych. Austria chętnie adoptowała do swojej kuchni potrawy pozostałych C.K. nacji. Od Węgrów wzięła gulasz, naleśniki, tort Dobosza i Esterhazy'ego. Z Bałkanów, będących przez wieki pod wpływami Imperium Osmańskiego, przywędrowało cienkie jak papier strudlowe ciasto. Od Czechów zaś "podkradli" Austriacy różne rodzaje knedlików.

Belvedere, Wiedeń.

Knedle i knedliki rozprzestrzeniły się w całej Centralnej Europie i chyba trudno będzie o ich wiarygodny rodowód. Oprócz Czechów, Słowaków i Austriaków jedzą je Niemcy, Polacy, Węgrzy, a nawet niektóre kraje bałkańskie. 

W dzisiejszych moich knedlach znajdziecie "afrodyzjakowy" lubczyk, bo wszakże już luty i wielkimi krokami zbliżamy się do dnia św. Walentego. To ziółko zresztą też się pięknie wpisuje w kulinarne środkowoeuropejskie tradycje. Schwemmknödel robione są z grysiku z twardej pszenicy (hartweizengriess), czyli z dość grubo mielonej semoliny. Są świetnym dodatkiem do mięs, np. znakomicie sprawdzają się z gulaszem, o którym będzie parę słów w następnym odcinku. :)

Schwemmknödel

3 jajka

3 łyżki słodkiej śmietany 10-15%

2 łyżki roztopionego masła (w oryginale smalcu)

250 g grysiku z twardej pszenicy (semoliny,  hartweizengriess)

sól i pieprz do smaku

3 łyżki posiekanej natki lubczyku (lub 1 łyżeczka suszonego lubczyku i 2 łyżki natki pietruszki)

Jajka miksujemy ze śmietanką i masłem. Wsypujemy grysik, mieszamy łyżką i zostawiamy do napęcznienia na 15-30 min. Gdyby ciasto było za rzadkie można dodać nieco więcej grysiku, ale lepiej nie przesadzać, aby knedle nie były zbyt twarde.

Zagotowujemy duży garnek z osoloną wodą. Gałkownicą do lodów nabieramy porcje ciasta i zwilżonymi wodą dłońmi formujemy kulki o średnicy 4 cm. Opuszczamy je ostrożnie do wrzącej wody. Gotujemy knedle przez ok. 15 min, tak aby woda tylko lekko perkotała. Jeśli trzeba delikatnie widelcem pomagamy knedlom odkleić się od dna garnka. 

Malakoff-Torte czyli wiedeński specjał na blogowe urodziny

Jakoś się w tym roku całkiem pogubiłam jeśli chodzi o daty i rocznice. Zapomniałam nawet o własnych imieninach (przypomnieli mi o nich przyjaciele i rodzina - mailem i tradycyjnymi pocztowymi kartkami z życzeniami). To chyba można wybaczyć komuś żyjącemu w kraju, gdzie otacza się kultem - posuniętym wręcz do przesady - urodziny. Za to o imieninach, w bądź co bądź bardzo katolickim kraju, nikt tu nie słyszał.

Gorzej, że zapomniałam również o obchodzonej wraz z moimi imieninami rocznicy bloga. Skończył się już 8 rok jak go prowadzę i ciągle się nie mogę nadziwić, że mam wiernych czytelników, którym korzystając z okazji dziękuję, że tu zaglądają. Na tą spóźnioną rocznicę proponuję cudowny austriacki tort. Tym bardziej na czasie, że w "Moim Gotowaniu" ukazał się mój artykuł o kulinarnych specjałach Wiednia.

Hundertwasserhaus - czyli nowoczesna architektura w Wiedniu.

Malakoff to niezwykle myląca i wieloznaczna nazwa w kulinariach. Ja mam na myśli specjał z austriackich cukierni, przygotowywany też często przez Austriaków w domu.

Skąd miano Malakoff? To "sfrancuszczenie"  rosyjskiej nazwy fortu pod Sewastopolem, gdzie stoczono bitwę w czasie Wojen Krymskich. Nazwano tak też jedno z przedmieść Paryża. Co to ma wspólnego z tortem? Bóg raczy wiedzieć. Można się tylko domyślać jego wspólnych korzeni z francuską charlotte Malakoff (odmianą charlotte russe). Ta ostatnia to deser na zimno bez pieczenia, obłożony biszkoptami i z dużą ilością kremu w środku. W Szwajcarii za to malakoff to wytrawna przystawka - masa serowa na grzance smażona w głębokim tłuszczu.

Fiakrzy przed letnim pałacem Habsburgów w Schönbrunn.

Wróćmy do naszego austriackiego tortu. Niemal każda wiedeńska konditorei (cukiernia) ma go w swojej ofercie. Wariacji jest mnóstwo. Krem bywa waniliowy, rumowy, migdałowy. Austriackie panie domu używają do Malakoff-torte niezwykle mocnego, bo aż 80% rumu Stroh. Stosując zwykły trzeba dać go trochę więcej. Używa się podłużnych biszkopcików, czasem zamiennie piecze zwykły biszkopt. W każdej wersji tort pozostaje znakomity. Starałam się go ozdobić tak jak nakazuje wiedeńska cukiernicza tradycja, ale można oczywiście popuścić wodze wyobraźni.

Malakoff torte

obręcz do tortów lub tortownica o średnicy 24 cm

Masa:

1 op. budyniu waniliowego

500 ml mleka

100 g cukru 

1 op. cukru waniliowego

100 g masła

150 g mielonych migdałów

400 ml śmietany kremówki

5 płatków żelatyny 
3 łyżki rumu

350 g podłużnych biszkoptów

Przesączenie:

3 łyżki rumu

100 ml soku pomarańczowego

Wierzch:

100 g czekolady

1 łyżka masła

1 łyżka śmietanki kremówki

50 g migdały w płatkach

400 ml śmietany kremówki

1 op. cukru waniliowego

3 łyżki cukru 

2 op. śmietanfixu lub innego usztywniacza do bitej śmietany

Masa:

Na mleku z cukrem gotujemy budyń. Do ciepłego dodajemy masło i dobrze mieszamy aż do połączenia składników. Dodajemy migdały i miksujemy. Płatki żelatyny namaczamy w wodzie, lekko odciskamy i na maleńkim ogniu lub w kąpieli wodnej rozpuszczamy w rumie. Cienkim strumieniem jeszcze lekko ciepłą żelatynę ciągle miksując dodajemy do masy. Ubijamy śmietanę z cukrem waniliowym i łączymy z zimnym kremem migdałowym. Wstawiamy do lodówki do lekkiego stężenia.

Wykładamy biszkoptami dno tortownicy. Łączymy ze sobą składniki przesączenia. Za pomocą pędzla dobrze przesączamy pierwszą warstwę biszkoptów. Nakładamy połowę kremu migdałowego. Układamy drugą warstwę biszkoptów (6 biszkoptów zachowujemy do dekoracji tortu), przesączamy ją i nakładamy resztę kremu. Wstawiamy do lodówki. 

Wierzch:

6 biszkoptów przekrawamy w poprzek na pół. Czekoladę roztapiamy z masłem i kremówką (najlepiej w mikrofalówce). Zanurzamy brzeg każdej połówki biszkopta w czekoladzie i zostawiamy do stężenia na metalowej siatce. Migdały prażymy na suchej patelni aż zaczną ładnie pachnieć i lekko się rumienić.

Ubijamy kremówkę z cukrem, śmietanfixem i cukrem waniliowym. Smarujemy wierzch i boki tortu, pozostawiając nieco śmietany do ozdobienia tortu. Boki tortu dekorujemy płatkami migdałowymi. Resztę śmietany nakładamy do rękawa cukierniczego i wyciskamy na obrzeżu tortu 12 ozdobnych rozetek. Opieramy na nich biszkopty w czekoladzie. Na wewnętrznym brzegu biszkoptów wyciskamy z reszty śmietany mniejsze rozetki, a na sam środek wsypujemy trochę migdałowych płatków. Wstawiamy do lodówki.

Frittata ze szkockim łososiem, szpinakiem i ziołami

Co Szkocja ma nam do zaoferowania kulinarnie? Całkiem sporo. I to wykluczając owsiankę i haggis.  Ryby i owoce morza są w kraju mglistych wrzosowisk wyjątkowej jakości. Co nie dziwi, gdy zobaczymy tutejsze skaliste wybrzeża.  

Króluje wśród nich szkocki łosoś. Wędzony niemal nie ma sobie równych (no chyba, że są to wędzone na gorąco łososiowe brzuszki z genialnej sobieszewskiej wędzarni pod Gdańskiem, za których odkrycie jestem dozgonnie wdzięczna mojemu szwagrowi). Żeby było ciekawiej i bardziej kolorowo zestawmy go z jajkami, mnóstwem ziół i świeżym szpinakiem. To szybkie i bardzo smaczne danie na lunch.

Ważne, aby przygotowywać tę potrawę na patelni, która bezboleśnie może spędzić jakiś czas w piekarniku (czyli z metalowymi lub żeliwnymi rączkami). 

 

Frittata z łososiem, szpinakiem i ziołami

7 jajek

200 ml gęstej kwaśnej śmietany (lub crème fraîche)

2 łyżeczki chrzanu

sól do smaku

2  łyżki masła

3 cebulki szalotki, drobno posiekane

3 łyżki posiekanego szczypiorku

3 łyżki posiekanej natki pietruszki

50 g posiekanego świeżego szpinaku

6 plastrów wędzonego na zimno łososia

trochę posiekanego szczypiorku i świeżo zmielony pieprz do posypania wierzchu

Jajka, śmietanę, chrzan i sól ubijamy trzepaczką na gładką i pienistą masę. Nagrzewamy grill w piekarniku. Na patelni na rozgrzanym maśle krótko smażymy szalotkę, szczypiorek, natkę i szpinak. Wlewamy masę jajeczną i natychmiast równo rozprowadzamy w niej zieleninę z cebulą. Smażymy ok. 5 min aż brzegi zaczną się minimalnie ścinać. 

Wstawiamy na 2 min do piekarnika, gdy wierzch zacznie się ścinać nakładamy na środek plastry łososia i jeszcze podpiekamy ze 2-3 min (chcemy, żeby masa była jedynie delikatnie ścięta). Posypujemy resztą posiekanego szczypiorku i pieprzem. Podajemy na stół w patelni, w której przygotowywaliśmy frittatę.